Zondag werd uiteindelijk de definitieve aanvang van mijn Utrecht-avontuur. Stijn heeft me samen met computer (erg belangrijk!) en kleren (ook wel belangrijk) afgezet en heeft daarna zijn uiterste best gedaan om het draadloos internet aan de praat te krijgen. Dat leek op een sisser uit te draaien, maar gelukkig werkte alles uiteindelijk een beetje mee, zodat het toch geïnstalleerd is geraakt.
Ook al is Utrecht niet het einde van de wereld (alles behalve), toch was het afscheid niet zo leuk. Ik heb nog nooit zo'n groot heimweegevoel gehad, zelfs niet toen ik als kleine kleuter mee ging op Chirokamp of later met school op sneeuwklasse. Ik vond die reisjes altijd spannend en begreep niet waarom al die anderen na een dag hun thuis al misten. Het zal waarschijnijk te maken hebben met het feit dat dit echt de allereerste keer is dat ik ergens "gedropt" ben waar ik echt helemaal niets en niemand ken... Fergie's "Big Girls Don't Cry" is duidelijk niet van toepassing op kleine meisjes zoals ik. Het gevoel "oh nee, waar ben ik aan begonnen" was gisteren des te groter. Maar ik ken mezelf: eens ik alles hier gewend ben, gaat dat wel beter. Ik begin de kamer zelfs al gewend te raken. Al mis ik mijn fijne bedje van thuis of zelfs van Torres wel (vooral de lattenbodem dan!). Het grootste euvel waar ik mezelf moet overzetten is het feit dat ik mijn kamer niet op slot kan doen. Op zich is dat misschien geen ramp, maar ik heb ergens in mezelf een obsessief dwangmatig trekje dat op een "vreemde plaats" (lees: niet mijn kamer thuis) moet kunnen controleren of de deur op slot is.
Tot zover het afscheid en de "kamerwenning". Vanmorgen ben ik na een nogal slapeloze nacht vroeg uit de veren gekropen om op tijd te kunnen vertrekken met de bus naar mijn stageplaats. Aangezien ik nog nooit de bus heb genomen in Nederland, heb ik maar meteen een oud vrouwtje aangesproken om te vragen wat ik precies moest aanvangen met die lange strippenkaart. Een paar wijze raadgevingen later over het Utrechtse busvervoer, kwam de bus er al aan. De juiste bushalte en bus had ik dus al gevonden! :-) Toen het oude vrouwtje bij het afstappen aan het station nog eens vriendelijk naar me zwaaide, heb ik maar snel terug gezwaaid. Een twintig minuutjes later kon ik zelf afstappen aan de halte vlak aan de school. Jeej! Toch al een eerste kleine "succeservaring" om de dag te beginnen :-)
De eerste schooldag betekent altijd een beetje chaos en dat was hier niet anders. Ik moest dus nog eventjes wachten vooraleer ik precies wist wat te doen, maar ondertussen kon ik in de leraarskamer al een beetje kennismaken met de leerkrachten (= een massa handjes schudden). Daarna heb ik wat uitleg gekregen over de school en heb ik opnieuw een rondleiding gekregen, want dat was alweer van april geleden.
In Nederland is er ten opzichte van studenten en stagiaires een hele andere mentaliteit dan in Vlaanderen. Er is hier geen hiërarchie, we zijn allen collega's, spreken elkaar allemaal met de voornaam aan en je mag overal in- en uitlopen. Is de directeur niet aanwezig? Prima, dan mag je die ruimte meteen benutten als werkplaats! Andere kant van de medaille is dan weer wel dat ze een grote mate van zelfstandigheid verwachten. Ik mag de eerste dagen dus zelf wat uitzoeken om mijn tijd nuttig te besteden en als ik vragen heb, moet ik dan maar iemand aanspreken.
Vandaag heb ik de hele dag dossiers ingekeken en heb ik notities gemaakt van kernpunten die in de dossiersamenvatting moeten staan (binnenkort mag ik daar aan beginnen). Ik heb gevraagd aan een leerkracht of ik morgen mee in de klas mag observeren/helpen en aan de psycholoog of ik mag meekijken als ze nog een keertje testen afneemt, want dat is ondertussen toch al twee jaar geleden dat ik dat nog zelf heb gedaan.
's Avonds kon ik de bus gewoon terug nemen, maar omdat ik totaal geen idee had waar precies af te stappen, had ik er niets beter op gevonden dan de haltes maar te tellen :-D Beter op zeker spelen... Ondertussen heb ik toch al een beter idee van de omgeving, dus de volgende keer zal dat wel niet meer nodig zijn.
En nu ga ik een beetje naar één kijken, want jawel, ik heb kabeltelevisie op de kamer en dat komt goed van pas om de eerste eenzame avonden op te vullen!! ;-)
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
3 opmerkingen:
Jammer dat je zo'n slecht bed hebt. Een goeie nachtrust is toch echt wel onbetaalbaar. Kan je geen sleutel voor je deur aan je huisbazin vragen? 't Is per slot van rekening jouw kamer, he.
De stage zelf zal wel goed meevallen. Nederlanders zijn heel open mensen, die je graag zullen verder helpen.
Veel succes alvast!
Er is geen slot aanwezig op de deur, enkel een klink.
En dat bed is zo'n "vering" zoals wij hier vroeger boven hadden met dat tweepersoonsbed. Lekker hol dus.
@ Carolien: Zoals Stijn al zei, de deur heeft alleen een klink. Geen sleutelgat, geen schuifslot, geen draaislot, zelfs geen kettinkje...
Nu zal ze wel niet zomaar binnenvallen als ik er ben, maar het is toch wat vreemd om te weten dat als je weg bent, iemand zomaar je kamer op kan als ie dat wil...
@ Stijn: En het kraakt! Gelukkig draai ik me geen 100 keer om als ik slaap.
Een reactie posten