Lay down
Your sweet and weary head
Night is falling
You have come to journey's end
Sleep now
And dream of the ones who came before
They are calling
From across the distant shore

Why do you weep?
What are these tears upon your face?
Soon you will see
All of your fears will pass away
Safe in my arms
You're only sleeping

What can you see
On the horizon
Why do the white gulls call
Across the sea
A pale moon rises
The ships have come to carry you home

All will turn
To silver glass
A light on the water
All souls pass

Hope fades
Into the world of night
Through shadows falling
Out of memory and time
Don't say
We have come now to the end
White shores are calling
You and I will meet again

And you'll be here in my arms
Just sleeping

What can can you see
On the horizon
Why do the white gulls call
Across the sea
A pale moon rises
The ships have come to carry you home

And all will turn
To silver glass
A light on the water
Grey ships pass
Into the west

Annie Lennox - Into The West

Nightwish

...komt in maart ons Belgenlandje nog een keertje opzoeken en dit keer zullen we er bij zijn!!!

Aangezien morgen hun nieuwste cd Dark Passion Play gereleased wordt in Europa en mijn exemplaar besteld is, zal ik tegen maart nog wel genoeg tijd hebben om de teksten uit het hoofd te leren :-)

Vers van de pers:

Bye Bye Tarja, euh... Beautiful

Of hoe een Nightwish-clip er niet hoort uit te zien... :-s

De Nederlander

"Dè Nederlander bestaat niet", zei prinses Máxima zaterdag in een toespraak.
Volgens mij zijn Nederlanders nochtans echt een volk met een eigen identiteit.

Zo drinken ze echt liters thee. Bij ons in de leraarskamer kan je bijvoorbeeld bijna het hele Pickwick-gamma vinden. Zelfs de kinderen zijn erg blij als ze op vrijdagnamiddag kunnen thee drinken in de klas, terwijl een leerling trots rond gaat met een doos zelf meegebrachte koekjes (bij voorkeur "sop"-koekjes).

Naast de thee heb je ook de "vrijdagavondborrel". Vrijdag wordt er wat vroeger gestopt met werken en trekken collega's er op uit om gezellig een "borrel" te gaan pakken. Dit fenomeen heeft zich nog niet voorgedaan bij mij op de school, maar er zijn wel andere dingen. Zo kwam vorige vrijdag na schooltijd een leerkracht op haar vrije dag weer op school aan, in het gezelschap van een fles wijn, toastjes, kaas, tonijn- en eiersalade, om na de zware week op school het weekend leuk te kunnen beginnen.

Iets anders typisch Nederlands is de fiets. Of de zon nu schijnt, of het regent pijpenstelen, Nederlanders trotseren weer en wind om per fiets hun bestemming te bereiken. Bij regenweer gaat dat steevast gepaard met een regenpak of regencape, zodat ze niet doorweekt aankomen.

Nog wat anders is natuurlijk het taalgebruik. En wat is er nu typischer voor een volk dan hun manier van uitdrukken? Het meest grappige vind ik de "hoihoi!". Niet om "hallo!" te zeggen zoals wij dat doen, maar in de aard als "doei!" of "doeg!". Iets vreemd aan het taalgebruik is het volgende: vorige week vroeg één van de leerkrachten of ik me hier helemaal wilde integreren. Ik schuif al mee aan bij de thee en heb de "je" en "jou" al zoveel moelijk geautomatiseerd (de "u" moet ik nog afleren), maar ik blijf enkele typische Vlaamse uitspraken hebben (wat heus niet gaat veranderen). De leerkracht in kwestie wees me er op dat wij als Vlamingen, die zo dicht bij de Franse taal zitten, meer Nederlandse uitspraken hebben dan de Nederlanders zelf. Voorbeelden daarvan zijn de "s.v.p." in Nederland in de plaats van "a.u.b." , of het woord "dossier" dat ik op z'n Vlaams blijf zeggen, terwijl de rest het op z'n Frans uitspreekt. En zo zijn er nog wel een paar.

Nederlanders zijn ook een erg druk volkje. Iedereen heeft hier hobby's. Liefst van al houden die bepaalde sporten in en gebeuren ze twee tot drie keer in de week, op z'n minst. Nu heeft iedereen wel hobby's, maar het is algemeen bekend dat Nederlanders veel sportiever zijn dan Belgen.

Het karakter van de doorsnee Nederlander is ook wel typisch te noemen. Nederlanders zijn vlotte mensen. Nergens zit haast achter, alles komt wel in orde. Van iedereen wordt wel een portie zelfstandigheid verwacht, maar als er hulp nodig is, mag je wel bij iemand aankloppen. Niet alleen wordt die zelfstandigheid op het werk verwacht, maar ook op school. Studenten verrichten hier meer zelfstudie dan bij ons en zelfs in de basisschool moeten kinderen al snel zelfstandig werken in de klas. Het typische klassikale onderwijs van bij ons is hier niet snel te zien.

Verjaardagen worden steeds uitbundig gevierd. Er wordt vermeden dat belangrijke vergaderingen of besprekingen op iemands verjaardag vallen en op de verjaardag zelf wordt er altijd getrakteerd. Bij ons komen zelfs de kinderen langs bij alle juffen met een grote verjaardagskaart, waarop elke juf wat schrijft en daarna een stukje cake of soesje mag nemen.

Om te eindigen wil ik toch nog even het "Oranje"-gevoel vermelden. Want onze Hollandse buren zijn vrij fanatiek: bij een sportwedstrijden, geboorte van prinsjes/prinsesjes, feestdagen,... Bij de minste reden worden alle oranje spulletjes naar boven gehaald en wordt er hard gesupporterd of feest gevierd.

En zo kan ik nog wel even doorgaan...

Wijze raad

Voor ik naar Utrecht vertrok, was ik nog even bij mijn groottante langs geweest. Ik heb geen grootouders en zij is zo'n beetje de "bomma-figuur" voor mij en mijn broer.
Bezorgd als altijd had ze nog een wijze raad voor mij:

"Ge moet daar niet teveel tussen de Hollanders gaan zitten, want da's niet goed hoor!"

Ik moet eerlijk zeggen dat dat nog niet echt gelukt is tot nu toe ;-)

Scherven brengen geluk?

Deze week is het eerste raam gesneuveld op de school waar ik stage loop. De buitenramen hebben een dubbele beglazing, maar de ramen van de klas naar de gang toe hebben 'maar' enkele beglazing. Gisteren was er een 'beetje' tumult ontstaan in een klas tussen twee jongens en dat is geëindigd met een volle kopstoot tegen het glas (ADHD èn ODD is geen goede combinatie...). Gelukkig is het goed afgelopen en bleek de jongen in kwestie zelf niets te hebben, want dit had ernstige gevolgen kunnen hebben... Het raam werd meteen vervangen door de conciërge van de school en vandaag was er al niets meer van te merken.
Aangezien er in een andere klas ook al stoelen door het lokaal gevlogen zijn (gelukkig tot nu toe nog niet naar iemand gericht), ben ik toch benieuwd wanneer het volgende raam hersteld zal mogen worden...

10 jaar Krezip

Vanmorgen zag ik in de krant weer een grote advertentie staan van Krezip. Ze bestaan ondertussen al 10 jaar en gaan dat vieren met een concert in de Heineken Music Hall, Nederlands grootste popzaal.
Ik moest weer even denken aan 2000, toen ze doorbraken met "I would stay", hun eerste en grootste hit tot nu toe. Toen heb ik ze nog live in Leuven op Marktrock gezien, op een gratis zijpodium dan nog wel.
Vreemd dat dat al zo lang geleden is, wat gaat de tijd snel...

Krezip in 2000 op Pinkpop met "Get it on"



Krezip in 2007 op Pinkpop met "I would stay"
(de tekst daarvan hoeven ze zelf niet veel meer te zingen)

Verkenningstocht

Vandaag was er een studienamiddag voor al het personeel op de school. Het onderwerp kaderde binnen een project dat al loopt vanaf vorig schooljaar en omdat de stagiaires hiervan toch geen deel uitmaken, mochten we samen met de leerlingen "beschikken" om 12u30. Ik ben om 13u vertrokken en heb samen met een andere stagiaire de bus naar het centrum genomen. Zij heeft me rondgeleid in "het winkelhart van Nederland" en het winkelgedeelte van de Oude Gracht.
Ik weet nu dus waar de leukste kledingwinkels zich bevinden, waar de lekkerste ijsjes te krijgen zijn en waar je moet zijn voor de lekkerste "patat" van Utrecht, = "echte Vlaamse frietjes", of wat had je anders gedacht?!

Nadat mijn "collega" de trein naar huis moest nemen, ben ik nog wat verder op pad getrokken om wat speurwerk te verrichten voor Stijn. Die is na het zien van Elfen Lied (= aanrader!) in de ban van manga en anime en is sinds kort helemaal verkocht voor Chobits. "Elfen Lied" hebben we thuis gevonden, al hebben we hem wel moeten bestellen via import. "Chobits" op dvd aanschaffen lukt ook nog wel, maar deel 1 is blijkbaar nogal moeilijk te vinden. "Elfen Lied" is nog niet te verkrijgen in Europa in "boekjesvorm", maar "Chobits" wel. En waar anders dan in Utrecht kan je zulke dingen vinden?! Na wat zoekwerk heb ik dus op internet enkele adresjes gevonden van stripwinkels in Utrecht. Eerst ben ik de hele Oude Gracht afgelopen naar het begin op zoek naar een stripwinkel, maar die heb ik niet gevonden. Dan maar teruggekeerd richting centrum op zoek naar Piet Snot. Deze wist ik al zijn, omdat Stijn en ik er eens binnengelopen zijn bij het zoeken naar de Elf Fantasy Shop. Alleen hebben we toen niet zo echt op het manga-aanbod gelet. In "Piet Snot" had ik meteen prijs: "Chobits" was er! Alleen de eerste twee delen niet... Vrij stom dus, maar nu weet ik toch al meer. Van "Piet Snot" ging de tocht dan verder naar Whoops. En rarara, wat kwam ik onderweg tegen? Inderdaad, de eerste stripwinkel die ik had gezocht aan de andere kant van de Oude Gracht! Stripwinkel Blunder bevindt zich vlak naast de Elf Fantasy Shop, daar had ik dus helemaal niet op gelet toen ik er met Stijn was. Blijkbaar was het huisnummer dat ik van een forum had genoteerd fout, vandaar mijn tevergeefse speurtocht aan de andere kant... In "Blunder" vond ik niet wat ik zocht, dus ging de tocht verder richting "Whoops", waar ze dan weer wel meer boekjes uit de "Chobits"-reeks hadden.

Nadat ik het hele centrum van Utrecht doorkruist had, werd het stilaan tijd om me nog een keertje richting de Dienst Burgerzaken te begeven. Dit maal was er wat minder volk, dus het ging een stuk vlotter dan de vorige keer. Grappig was wel dat de man aan de desk de hele tijd vergat dat ik Nederlands sprak en telkens opnieuw in het Engels begon. Als ik dan zei dat ie het ook wel in het Nederlands mocht zeggen, sloeg hij zich tegen het hoofd en antwoordde dan lachend dat hij de hele tijd moest afwisselen tussen Nederlands en Engels en na een tijdje vergat in welke taal hij bezig was.
Ik ben dus eindelijk geregistreerd geraakt en ben nu officieel hier. Maar goed, want op de stage waren ze al aan het lachen dat ik "illegaal" was.

Het was wel een leuke namiddag. De zon kwam er terug door en dan is het wel leuk om langs de winkeltjes aan de waterkant te lopen :-)

@ Ina, als je met Roeland op bezoek komt: ik weet waar de winkels zijn, je kan gaat je helemaal kunnen uitleven! ;-)
@ Carolien & Dries: Het culturele aspect is jammer genoeg heel wat minder gekend, maar ik kan jullie al wel meenemen naar leuke stripwinkels ;-)

"Ontsnappen"

En dan dacht Stijn dat zijn klas zo stoer was om de tafeltjes voortdurend van plaats te verschuiven, totdat ze knal achter de leraar stonden!

Dit vind ik persoonlijk iets meer gewaagd ;-)

Youtube

Een goede start! :-)

Vanmorgen had ik overleg met mijn begeleider. Het is het enige overleg gedurende de hele week, dus er wordt zowel op tafel gegooid wat er de week voorheen gebeurd is, als wat de plannen voor de komende week zijn. Daarbovenop wordt dan ook eens het persoonlijk functioneren besproken en worden verdere afspraken vastgelegd.

Het verdict was positief! Ik word beschouwd als "iemand die niet op de voorgrond treedt, maar wel goed kijkt, erg oplettend is en zorgt dat gedaan wordt wat moet gedaan worden". Onder het motto "ze moeten niet allemaal luidruchtig zijn", werd meegedeeld dat ik een goede start gemaakt heb :-)

Ik was wel blij dat te horen, want dat motiveert toch wel om de week leuk te beginnen. Vandaag betekende dat vooral heel wat geplan met leerkrachten en de remedial teacher, omdat ik deze week ga beginnen met een voor mij totaal onbekende methode om twee leerlingen te leren lezen, die na één of meerdere jaren leesonderwijs nog steeds geen vorderingen gemaakt hebben.
De methode ziet er nauwkeurig beschreven uit, maar het is toch een beetje spannend om het effectief toe te passen. Ik ga proberen om mezelf zo goed mogelijk voor te bereiden, want ik wil het natuurlijk wel zo goed mogelijk doen. Ik ben eens benieuwd of het gaat lukken, want het is zo'n beetje de laatste optie om hen nog te kunnen leren lezen...

De treinrit richting huis is erg druk op vrijdagavond!

Om 15u30 heb ik de bus genomen aan de school. Om tijd te winnen ben ik niet meer langs kot geweest, maar ben ik meteen richting station vertrokken. Daar aangekomen, ben ik meteen in de ondergrondse doorgang op zoek gegaan naar een ticketautomaat. Die had ik gelukkig erg snel gevonden en het systeem is er heel erg makkelijk. Je kan er ook meteen een ticket voor België of Duitsland uithalen en je kan betalen met bankkaart of munten. Ik had de hele procedure netjes gevolgd, maar net op het einde ging het fout... De stomme automaat aanvaardde mijn bankkaart niet! Er zat dus niets anders op dan in volle spits het loket voor internationale reizen te gaan zoeken.
Nu is Utrecht Centraal Station helemaal niet te vergelijken met het station van Leuven of Antwerpen. Het is zo'n beetje een ministad op zich met winkeltjes, restaurantjes, café'tjes,... en dat allemaal in de stationshal. Tussen alle rennende treinreizigers door, baande ik mezelf een weg richting... euh ja, richting ergens want ik had er geen idee van waar de loketten zich bevonden. Op goed geluk ging ik dan maar rechtdoor tot ik ergens iets zou zien wat op loketten leek. Ondanks de grote drukte had ik ze toch snel gevonden. Maar toen ik de lange rij wachtenden zag staan, kreeg ik eventjes een crisis... Vol stress ondertussen zag ik plots een lichtbordje "internationale treinreizen" met maar enkele mensjes onder. Met een vreugdesprongetje liep ik snel naar de balie en kon meteen bediend worden. De vriendelijke mevrouw maakte me er zelfs attent op dat ik mijn ticket best uit de automaat kon halen, omdat dat goedkoper was. Ik antwoordde dat ik geen keuze had en het via het loket moest doen, omdat de automaat mijn bankkaart niet aanvaardde. Daarop zei ze dat ik ook met munten kon betalen. Ik antwoordde dat ik dat wel wist, maar dat ik niet voor 18,20 euro aan muntstukken bij me had... Nadat ze nog een keertje vroeg of ik echt wel zeker was dat ik de extra boekingskosten (3,50 euro) wilde betalen, klikte ze dan toch op de printknop en daar kwam eindelijk mijn ticket! Vreemd genoeg kon ik aan de balie wel betalen met mijn bankkaart en hoefde ik mijn geld niet boven te halen.
Met het ticket op zak, zette ik mijn zoektocht verder door de stationshal. Het juiste perron vinden was niet moeilijk, maar ik had nog enkele minuten over om iets te eten voor onderweg te vinden. De Albert Heijn to go was een snelle oplossing met een aanbod van allerlei broodjes, boterhammen en wraps die mooi verpakt zijn om onderweg gemakkelijk te kunnen opeten. Ik had niet zoveel tijd om te kiezen (en dat is erg voor moeilijke kiezers zoals ik), maar mijn oog viel al snel op een wrap met gerookte zalm, dus dat was mooi meegenomen. Het was ondertussen bijna half 5, maar ik had toch nog zin in iets kleins en warms voordat ik aan de lange treintocht zou beginnen. De Burger King was met een snelle cheeseburger de ideale oplossing, dus na een korte tussenstop daar, kon ik op de trein die netjes op tijd was, mijn cheeseburger oppeuzelen.

Richting Rotterdam heb ik mezelf ge-entertaind door sudoku's op te lossen. In Rotterdam aangekomen, was de spits op z'n hoogtepunt: 17u12 en ik moest meteen naar het juiste perron lopen, want om 17u25 zou de internationale trein naar Antwerpen vertrekken. Ook dat perron was snel gevonden, maar omdat iedereen voor dit perron een geldig vervoerbewijs moest tonen, duurde het eventjes voordat je voorbij de controle was. De trein richting Antwerpen, Brussel en Parijs is vrij druk. Er zitten heel wat zakenmensen en studenten op, maar ook reizigers die het leuk vinden om met hun koffer tegen iedereens benen aan te knallen.
Toen de trein stopte riep de conducteur gauw naar mij en enkele andere jongeren dat we best naar het achterste gedeelte konden rennen, omdat de trein vooraan al bomvol zat en de meeste mensen daar ook opstapten. Dankbaar voor zijn fijne raad, zijn we dan ook helemaal naar achter gerend, om daar net op tijd voor vertrek de trein op te springen. In de trein zelf stond en zat overal wel iemand. Ik had nog een vrij plaatsje kunnen bemachtigen, gelukkig, want ik had geen zin in een uur rechtstaan in een bomvolle trein...
Onderweg was er nog even tumult toen de conducteur kaartjes kwam controleren. Enkele Spaanse studenten op rondreis hadden hun pas niet ingevuld en kregen een boete. Eerst hadden ze geen geld, daarna konden ze toch al 20 euro betalen. Toen de conducteur het paspoort afnam en gegevens begon te noteren, toverden ze wonderwel nog een keertje 20 euro boven, maar de resterende 10 euro boete konden ze echt niet betalen. Tot hun grote ongenoegen kregen ze toch een schriftelijke aantijging en wat later gingen ze bij andere reizigers bedelen om geld voor hun verdere reis richting Parijs.

Bijna in Antwerpen werd het spannend: ik had precies 7 minuten de tijd om van het perron naar de loketten te lopen, een Go-Pass te kopen en terug te rennen voor de trein naar Diest. Dat was een beetje een ambitieus plan, zeker omdat ik uiteindelijk maar 5 minuten over had doordat de trein een beetje te laat aankwam. Vooraleer ik alle trappen opgelopen was en bij het loket aankwam, vertrok de trein al richting huis. Ik had geen zin om een uur in het station te zitten wachten en ben dan maar op zoek gegaan naar een trein die ergens in de buurt zou passeren. Het bord "vernieuwde" zich en een trein richting Leuven kwam tevoorschijn. Na even iedereen verwittigd te hebben van de verandering van plannen, zodat iemand me in Aarschot kon oppikken, begon ik aan mijn laatste treinuurtje van de week, om om 19u35 aan te komen in Aarschot station, waar mama mij al stond op te wachten. Om 20u kon ik dan thuis eindelijk in de zetel ploffen. Zo'n treinreis is vermoeiend :-)

Bureaucratie... Argh!

Omdat ik me nog moest laten registreren bij de Dienst Burgerzaken hier in Utrecht, besloot ik dat vandaag maar even snel na de stage te gaan doen. Op donderdag is hier in Nederland alles later open en ook het stadhuis doet daar aan mee, door zijn deuren niet om 17u te sluiten, maar pas om 21u. Ideaal voor mij, want anders haal ik het niet.

Ik dus na de stage afgestapt aan het station en met mijn megastadsplan en beschrijving in de hand op zoek naar de locatie, want de Dienst Burgerzaken bevindt zich niet in het stadhuis zelf, maar in het vroegere AZU (= "Academisch Ziekenhuis Utrecht" voor degenen die het wilden weten).

Aangekomen aan het centrum, moest ik me eerst aan de receptie in de inkomhal laten registreren. Want zonder registratiebonnetje, geen bediening aan het loket. Na even aanschuiven vroeg de vriendelijke man achter de balie waarvoor ik precies kwam. Ik mijn uitleg gedaan, vraagt ie ongelovig "woont u dan in het buitenland?". Nog een keertje uitleg later en nog eens gezegd dat ik uit België kom, kreeg ik eindelijk mijn registratiebonnetje. Ik werd vriendelijk verzocht plaats te nemen op de eerste verdieping. Dus ik het gelijksvloers afgelopen, de trap naar de eerste verdieping genomen en daar een bankje uitgezocht. Nu is het zo, dat het eerste verdiep daar in het gebouw een 'open' verdiep is. Dus je ziet en hoort ook alles wat er beneden gebeurt. Bij elk biepsignaal moest je dus goed afzoeken of het nu een biep was voor beneden, of een biep voor boven. Daarnaast moest je ook nog een keertje kijken of het biepje wel voor jouw dienst was, want op het bonnetje stond een letter en een nummer en dat telde allemaal door elkaar op. Best wel een beetje verwarrend voor iemand die er nog nooit geweest was.

Boven waren er 30 loketten en er zat niet zoveel volk voor me, dus ik dacht dat het wel vooruit zou gaan. Ok, dat was dus fout gedacht... Ik zat er al een half uur te wachten en er waren al zelfs mensen aan de beurt geweest, die pas na mij waren aangekomen! Ik begon dus nogal ongeduldig te worden, waarschijnlijk ook door het feit dat ik honger begon te krijgen...
Nog wat later biepte het ding eindelijk voor mij! Ik had alles al klaar gelegd, dus ik dacht dat het wel snel gefikst zou zijn. Ik heb inderdaad niet lang aan het loket gezeten... Blijkbaar moet ik nu opeens wachten met registreren totdat de officiële registratiedag op de universiteit zelf achter de rug is! Dat hadden ze me wel eerder mogen laten weten... Ik wist wel dat er zoiets ging georganiseerd worden, maar ik kan er niet naartoe omdat ik stage heb en niet tijdens de uren langs kan gaan. Op het internet had ik trouwens alleen maar gelezen dat buitenlandse studenten zich bij Burgerzaken moeten laten registreren, dan konden ze toch nog een zinnetje extra plaatsen met de boodschap dat je moet wachten tot na de registratiedag.

Ik ben nu dus overal geregistreerd, behalve dan waar ik geregistreerd moet zijn. Wat een tijdverspilling...

Week 2

Ondertussen ben ik op mijn stage in zo goed als alle klassen gaan kijken. Morgen moet ik de laatste groep nog doen. Ik heb telkens de hele dag geobserveerd. Het is interessanter om te kijken hoe de leerlingen ander gedrag kunnen vertonen tijdens de verschillende vakken en er is ook bij een aantal een duidelijke evolutie te zien van de bel 's morgens tot het eindsignaal. Als je maar tijdens één lesuur gaat observeren, krijg je soms een heel vertekend beeld van bepaalde leerlingen. Zelfs van dag tot dag zijn er nog grote verschillen. Het grootste onderscheid is te zien tijdens een gewone les, die ze saai vinden en waarin hun gedrag soms volledig kan ontsporen, en de turnles, waarin ze zich helemaal kunnen uitleven. Sommige kinderen met ADHD kunnen zelfs -relatief- hun 'volle aandacht' houden bij de turnles en doen erg goed hun best. "Gymmen" is overduidelijk hun uitlaatklep ;-)
Het is voor de leerlingen zelf trouwens ook beter heb ik gemerkt. Als je pas de klas komt inlopen en ergens achteraan in een hoekje duikt, zitten ze nog een heel uur te kijken en aandacht te trekken. Na een tijdje zijn ze je meer gewend en komt hun "echte" gedrag te voorschijn.
Als het ging, heb ik ook wat dingen meegedaan. Bij de oudste groepen heb ik bijvoorbeeld geholpen met het rekenen en lezen en heb ik meegeknutseld. Bij de jongsten heb ik dan weer meegespeeld.

Nu kennen ze mijn gezicht toch al een beetje, wat handiger is als ik ze uit de klas moet gaan halen voor lezen of testen. Want in de school zijn er veel stagiaires en zelfs voor de leerkrachten is het soms moeilijk om te onthouden wie ook al weer stage deed bij wie.

Op de speelplaats heb ik ook al meegedraaid. Daar komen de kindjes dan nieuwsgierig vragen of ik een nieuwe juf ben en of ik ook bij hen in de klas kom kijken. Als ik vertel dat ik uit België ben (wat de meesten al door hadden), vinden ze dat "vetcool" en komen ze vragen of ik "Belgisch" wil praten, of dingen in het "Belgisch" wil vertalen. Natuurlijk moet ik dan telkens antwoorden dat er niet zo'n groot verschil is tussen het Nederlands en het Vlaams (op enkele uitdrukkingen na) en dan zijn ze soms nog teleurgesteld ook! Ofwel komen ze superfier vertellen dat ze ook "Belgisch" kunnen praten en dan zeggen ze heel trots "ge" of "gij" :-)
Dat is nog iets waar ik op moet letten. Tegen de kinderen zelf zeg ik meer en meer automatisch "je" en "jullie", maar tegen de andere stagiaires en leerkrachten flap ik er meestal "ge" uit. De "u" en "uw" die we hier vanzelf gebruiken, vatten ze dan weer heel beleefd op en dan zeggen ze dat je ook wel gewoon "je" en "jouw" mag zeggen.

Een standaarddag op school ziet er zo uit:
08u15: personeel
08u30: schoolstart leerlingen
-les-
10u15: eerste speeltijd
10u30: kwartiertje eten
-les-
12u00: tweede speeltijd
12u15: kwartiertje eten
-les-
14u30: school uit

Er is dus telkens maar een korte speeltijd en pauze om te eten (geloof me, die zijn echt heel snel voorbij!), maar de kinderen mogen wel naar huis om 14u30. Om 14u45 beginnen de leerkrachten dan één voor één uitgeteld de leraarskamer binnen te druppelen en rond 15u15 gaat iedereen weer verder aan het werk tot 16u-17u.

Vaak gehoord deze week:
* pornoseks
* pornolul
* varkenspizza
* hé mongooltje!
* dat is zóó vet!

Het verkeer in Utrecht

1. Als je van rijvak wil wisselen, doe je dat toch gewoon snel?
2. In een file wissel je de hele tijd van het rechtse naar het linkse vak en andersom.
3. Pinkers zijn optioneel aan de wagen.
4. Als je een éénrichtingsstraat in wil rijden, maar je staat aan de verkeerde kant, dan rij je er toch gewoon achteruit in?!
5. Als het je niet aanstaat, dan druk je onmiddellijk op je toeter.
6. Als fietser fiets je overal: op de weg, naast de weg, in het midden, door het rode licht,... Maakt allemaal niet uit, zolang je maar vooruit gaat!
7. Bussen hebben altijd en overal voorrang!
8. Bussen kunnen hier tot 25m lang zijn! Dat is: een harmonikabus met nog een harmonikastuk achter.
9. Buskaartjes zijn lange stroken die afgestempeld worden door de chauffeur met een grote stempel.
10. Parkeren is superduur: 2,10 euro aan de randen van het centrum, 3,86 euro in het centrum. En dat is per uur te betalen.
11. Betalend parkeren geldt hier niet van 9u tot 18u/19u, maar tot 21u/23u!
12. Vrijdag laat je je auto best gewoon op stal, dan is het verkeer hopeloos en sta je overal stil.
...

Computerellende

Tot en met gisteren heb ik alle aantekeningen en korte samenvattingen voor mezelf lekker ouderwets met de hand geschreven. Vandaag heb ik op school voor de eerste keer een laptop gekregen om op te werken. Dus ik de laptop uit de kluis gehaald, netjes geïnstalleerd op de werkplek, aangesloten op het netwerk en hup, ik kon beginnen.
Eén dingetje was ik echter vergeten: hier in Nederland gebruiken ze qwerty-toetsenborden!
Nu is dat niet zo'n ramp, vooral niet omdat ik toch niet volledig blind kan typen, maar na jarenlang typen op azerty, is er toch een automatisme onstaan waardoor ik toch met acht vingers kan typen :-p
Ik dus volop aan de slag, maar in plaats van de "a" verscheen er telkens een "q" op het scherm. Ook met de "z" en de "m" had ik problemen en de "w" was ik telkens kwijt. Ik heb dus heel vaak op de Backspace moeten drukken, maar dan had ik weer het "="-teken in plaats van de Backspace-toets. Het "¨"-teken heb ik niet gevonden op het toetsenbord, maar blijkbaar veranderde dat automatisch in Word. Na een tijdje ging het wel vlotter, maar ik moest toch nog regelmatig corrigeren. Benieuwd of ik er morgen sneller mee weg ben.

File...

Een wandelingetje maken over de autostrade op het Klaverblad in Lummen, het is eens wat anders dan er alleen met de auto over te rijden :-)



De oorzaak: vrachtwagen is van de weg geraakt, omgekanteld en heeft zijn lading aardappelen verloren...


Meer foto's op Picasa.

Boem patat... en lies lag op de grond!

Als er in Leuven een gat is in de stoep, dan trap ik er altijd wel in. Als er ergens een klein hoogteverschil is, dan is de kans groot dat ik er over struikel. Ik ben ook degene die op onverklaarbare wijze onder een tafel terecht kan komen (en dat lag voor één keer echt niet aan mij!), of degene die voor een volle aula valt over een rij stoelen, en dat gaat zo nog wel een beetje door.

Aangezien er de hele week nog niets is fout gegaan hier, kon het dan ook niet anders dan dat ik op de laatste dag van de week iets aan de hand zou krijgen.
En zo gebeurde het: vanochtend bij het naar beneden gaan, heb ik om de een of andere reden enkele tredes van de trap gemist. De trap is hier met een donkerblauw tapijt gestoffeerd en dat in combinatie met een niet zo goed verlichte gang maakte dat ik de onderste tredes niet goed genomen heb en opeens een duikvlucht naar beneden nam. 'Gelukkig' waren het de onderste en kwam ik voluit met een luide boenk op de vloer van de gang terecht.
Resultaat: een mooie blauwe plek, een pijnlijke voet de rest van de dag en misschien de huisbazin die vanochtend wakker schrok door de luide bons.

In de klas

Tot nu toe vaak gehoorde uitdrukkingen tussen de leerlingen:

*dat is toch fucking niet normaal?!
*nou!
*varkens...saté!!
*homo
*ossenlul
*mongool

En nog iets grappig: er was eentje in de groep die dacht dat ik van de FBI was om hem in de gaten te komen houden :-)

Dag 2

Vandaag ben ik de hele dag in de oudste groep geweest. Hier zitten de 12-jarigen die volgend jaar de overstap naar de "grote school" moeten maken. Dat betekent voor hen dat ze hard moeten werken en dat er niet veel tijd is om te spelen. Gisteren riep dat bij sommigen meteen reacties op als "wat een saaie levensloze klas is dit?!" Maar aan de andere kant beseffen de kinderen wel ergens dat het een belangrijk jaar is voor hen en dat ze toch hun best zullen moeten doen.
In elke klas zitten er ongeveer (max.) 15 kinderen en dat kan regelmatig voor wat drukte en chaos zorgen. Vandaag viel dat heel goed mee, ik stond er versteld van hoe goed ze meegewerkt hebben in de les. Natuurlijk moesten er af en toe waarschuwingen uitgedeeld worden of moest de groep tot orde geroepen worden, maar toch werd er vlijtig doorgewerkt. Zelfs bij de geschiedenisles werd er flink in groepjes naar een antwoord op de verschillende vraagjes gezocht. Dat is trouwens een groot verschil met Vlaanderen: hier in Nederland krijgen kinderen in het speciaal onderwijs wel vakken zoals geschiedenis, aardrijkskunde en zelfs Engels! Uiteraard gebeurt dit niet op hetzelfde niveau als in de gewone basisschool, maar ik vind het wel goed dat ze toch een basis van die leerstof zien.

Verder is er vandaag een foto gemaakt van alle stagiaires om in de wisselkader in de gang te hangen met onze namen er onder. Gelukkig werden deze digitaal genomen en onder het motto "denk er aan dat je er een heel jaar naar zal moeten kijken!" mochten we zelf gaan kiezen welk exemplaar er uiteindelijk tegen de muur zou belanden. Als er echt niets tussenzat, waren ze zo vriendelijk om een nieuwe foto te maken. Dat bleek in ieder geval voor mij toch al niet nodig te zijn. Ik was de enige waarvan er 'maar' drie foto's gemaakt waren (sommigen hadden er 7 à 9!) en de fotograaf van dienst had de mooiste al aangewezen, ik heb gewoon bevestigd. De anderen hebben in twee rondes één voor één de slechte verwijderd tot ze uiteindelijk de mooiste overhielden.

De dag zelf is geëindigd met een minipersoneelsvergadering en daarna heb ik nog een dossier doorgenomen. Toen was het tijd om te vertrekken en heb ik deze keer in de bus geprobeerd om niet meer de haltes te tellen, maar op de omgeving af te gaan. Blijkbaar ken ik de omgeving nog niet goed genoeg, want ik had mij van halte vergist. Gelukkig was het maar een halte te vroeg en was het net gestopt met regenen, dus zo erg was het niet. Morgen beter ;-)

It's time to be a big girl now

Zondag werd uiteindelijk de definitieve aanvang van mijn Utrecht-avontuur. Stijn heeft me samen met computer (erg belangrijk!) en kleren (ook wel belangrijk) afgezet en heeft daarna zijn uiterste best gedaan om het draadloos internet aan de praat te krijgen. Dat leek op een sisser uit te draaien, maar gelukkig werkte alles uiteindelijk een beetje mee, zodat het toch geïnstalleerd is geraakt.
Ook al is Utrecht niet het einde van de wereld (alles behalve), toch was het afscheid niet zo leuk. Ik heb nog nooit zo'n groot heimweegevoel gehad, zelfs niet toen ik als kleine kleuter mee ging op Chirokamp of later met school op sneeuwklasse. Ik vond die reisjes altijd spannend en begreep niet waarom al die anderen na een dag hun thuis al misten. Het zal waarschijnijk te maken hebben met het feit dat dit echt de allereerste keer is dat ik ergens "gedropt" ben waar ik echt helemaal niets en niemand ken... Fergie's "Big Girls Don't Cry" is duidelijk niet van toepassing op kleine meisjes zoals ik. Het gevoel "oh nee, waar ben ik aan begonnen" was gisteren des te groter. Maar ik ken mezelf: eens ik alles hier gewend ben, gaat dat wel beter. Ik begin de kamer zelfs al gewend te raken. Al mis ik mijn fijne bedje van thuis of zelfs van Torres wel (vooral de lattenbodem dan!). Het grootste euvel waar ik mezelf moet overzetten is het feit dat ik mijn kamer niet op slot kan doen. Op zich is dat misschien geen ramp, maar ik heb ergens in mezelf een obsessief dwangmatig trekje dat op een "vreemde plaats" (lees: niet mijn kamer thuis) moet kunnen controleren of de deur op slot is.

Tot zover het afscheid en de "kamerwenning". Vanmorgen ben ik na een nogal slapeloze nacht vroeg uit de veren gekropen om op tijd te kunnen vertrekken met de bus naar mijn stageplaats. Aangezien ik nog nooit de bus heb genomen in Nederland, heb ik maar meteen een oud vrouwtje aangesproken om te vragen wat ik precies moest aanvangen met die lange strippenkaart. Een paar wijze raadgevingen later over het Utrechtse busvervoer, kwam de bus er al aan. De juiste bushalte en bus had ik dus al gevonden! :-) Toen het oude vrouwtje bij het afstappen aan het station nog eens vriendelijk naar me zwaaide, heb ik maar snel terug gezwaaid. Een twintig minuutjes later kon ik zelf afstappen aan de halte vlak aan de school. Jeej! Toch al een eerste kleine "succeservaring" om de dag te beginnen :-)

De eerste schooldag betekent altijd een beetje chaos en dat was hier niet anders. Ik moest dus nog eventjes wachten vooraleer ik precies wist wat te doen, maar ondertussen kon ik in de leraarskamer al een beetje kennismaken met de leerkrachten (= een massa handjes schudden). Daarna heb ik wat uitleg gekregen over de school en heb ik opnieuw een rondleiding gekregen, want dat was alweer van april geleden.
In Nederland is er ten opzichte van studenten en stagiaires een hele andere mentaliteit dan in Vlaanderen. Er is hier geen hiërarchie, we zijn allen collega's, spreken elkaar allemaal met de voornaam aan en je mag overal in- en uitlopen. Is de directeur niet aanwezig? Prima, dan mag je die ruimte meteen benutten als werkplaats! Andere kant van de medaille is dan weer wel dat ze een grote mate van zelfstandigheid verwachten. Ik mag de eerste dagen dus zelf wat uitzoeken om mijn tijd nuttig te besteden en als ik vragen heb, moet ik dan maar iemand aanspreken.

Vandaag heb ik de hele dag dossiers ingekeken en heb ik notities gemaakt van kernpunten die in de dossiersamenvatting moeten staan (binnenkort mag ik daar aan beginnen). Ik heb gevraagd aan een leerkracht of ik morgen mee in de klas mag observeren/helpen en aan de psycholoog of ik mag meekijken als ze nog een keertje testen afneemt, want dat is ondertussen toch al twee jaar geleden dat ik dat nog zelf heb gedaan.

's Avonds kon ik de bus gewoon terug nemen, maar omdat ik totaal geen idee had waar precies af te stappen, had ik er niets beter op gevonden dan de haltes maar te tellen :-D Beter op zeker spelen... Ondertussen heb ik toch al een beter idee van de omgeving, dus de volgende keer zal dat wel niet meer nodig zijn.

En nu ga ik een beetje naar één kijken, want jawel, ik heb kabeltelevisie op de kamer en dat komt goed van pas om de eerste eenzame avonden op te vullen!! ;-)

"Anyone can cook"

De laatste Disneyfilms hebben me, op Finding Nemo na, niet meer naar de filmzaal kunnen lokken, maar Ratatouille zag er wel leuk uit. Vrijdagavond zijn Stijn en ik dan ook naar de Kinepolis getrokken om het avontuur van het ratje te aanschouwen.

Net in de zaal aangekomen, had Stijn al snel twee bekende gezichten gespot, maar zij hadden ons niet gezien :-p Omdat Gwendoline druk in de weer was met haar gsm, had ik haar een smsje gestuurd met "Piep! Kijk eens links achter u! ;-)" en pas toen hadden ze het door (onze subtiele aandachttrekkers hielpen niet). Omdat Kinepolis nu vaste plaatsen op het ticket geeft, konden wij niet naast hun gaan zitten, maar voor ons waren de zitjes blijkbaar niet verkocht, dus konden zij voor ons komen zitten. Hadden we het geweten, dan hadden we Ina en Roeland ook gevraagd voor de film. Arme Roeland, hij wil zo graag een filmgroepje hebben en nu zat de helft er al :-D

De film zelf was verrassend leuk, ik had hem niet zo goed verwacht. Bij momenten twijfel je zelfs of het nu echt of getekend is, zo sterk is hij! Ook Stijn vond hem leuk en die is meestal niet zo voor tekenfilms te vinden. Het verhaal zit ook goed in elkaar. Om het met Stijn zijn woorden te zeggen: "ook al is het helemaal niet realistisch, toch is het zo weergegeven dat het verhaal heel aannemelijk is". Natuurlijk kan ook de traditiegetrouwe moraal niet ontbreken, anders zou het geen Disneyfilm zijn... ;-)

Een dikke aanrader dus! Al vraag ik me wel af of Ratatouille opnieuw een hype met tragische gevolgen gaat ontketenen... Hopelijk kunnen ouders deze keer "neen" zeggen als zoon- of dochterlief voor een ratje als huisdier gaan smeken, zodat de asielen en dierenopvangcentra nu niet overspoeld zullen worden met ratjes in plaats van dalmatiërs (ratjes zullen toch niet Nemo-gewijs doorgespoeld worden?).